رویای المپیک از زمین های خاکی خرم آباد، داستان تمرین دختر 16 ساله از طلوع آفتاب - اردکان خبر

به گزارش خبرنگاران، 16 سال دارد اما مربی اش می گوید احسان حدادی بانوان است. در کودکی پدر و مادر خود را از دست داد و دامادشان سرپرستش شد، او را به سمت ورزش راهنمایی کرد تا اینکه کلاس پنجم ابتدایی والیبال را انتخاب کرد. می گوید به تیم ملی هم دعوت شد اما به خاطر هزینه های این رشته آن را کنار گذاشت و یک سال بعد وارد دوومیدانی شد، اولین باری که دیسک دستش می گیرد رکورد 21 متر را ثبت می نماید و همه او را تشویق به ادامه این راستا می نمایند.

زهرا نجفی در روزهای شیوع کرونا در زمین های خاکی لرستان و به دور از مردم تمرین می نماید تا روزی شاهد تحقق رویایش که رسیدن به المپیک است، باشد اما به حمایت مسئولان احتیاج دارد و می گوید اگر حمایتش نمایند، المپیکی می گردد و برای آنکه حرف خود را ثابت کند، چشم انتظار برگزاری مسابقات داخلی است تا به گفته خود رکورد بزرگسالان ایران را بزند.

مشروح گفت وگوی خبرنگاران را با این بانوی ورزشکار در ادامه می خوانید.

از فوت والدین تا آغاز ورزش

متولد 1382 هستم، وقتی خیلی کوچک بودم پدر ومادرم را از دست دادم و دامادمان سرپرستی من را قبول کرد. او به ورزش علاقه داشت و من را هم به این سمت کشید. به همین دلیل کلاس پنجم ابتدایی والیبال را انتخاب کردم و به اردوی تیم ملی دعوت شدم اما به خاطر هزینه های این رشته ادامه ندادم تا اینکه بعد از یک سال وارد دوومیدانی شدم. اولین باری که دیسک دستم گرفتم رکورد 21 متر را ثبت کردم و بقیه تشویقم کردند که ادامه بدهم چون می گفتند استعداد داری و پیروز می گردد. من هم تمرین کردم تا اینکه بعد از یک سال با آقای داریوش صمیمی(مسئول کمیته پرتاب های فدراسیون دوومیدانی) آشنا شدم. اکنون دوسال است که مربیگری من را قبول نموده و خیلی زحمت می کشد. من هم آمادگی شکستن رکورد را دارم و امیدوارم که از این طریق بتوانم زحمات آقای صمیمی و خانواده ام را جبران کنم.

تمرین با طلوع آفتاب

از ساعت 6 صبح تمرینم را آغاز می کنم که تا 8 و 30 دقیقه ادامه دارد. بعد از آن تا ساعت 15 کارهای دیگرم را انجام می دهم و دوباره از ساعت 17 بدنسازی می کنم. هر چند این شرایط سخت است اما باید ادامه بدهم. مسئولان هیات استان شرایط تمرین در استادیوم تختی خرم آباد را برایم فراهم نموده بودند اما مجموعه های ورزشی به دلیل شیوع ویروس بسته شدند و اکنون در خانه تمرین می کنم. برای پرتاب هم به فضای باز و زمین های بیابانی شهرمان می روم که تردد افراد خیلی کم است. در حال حاضر آمادگی خوبی دارم و به دنبال این هستم که در یک مسابقه رسمی رکورد بزرگسالان ایران را بزنم و سال آینده ورودی المپیک را کسب کنم.

چشم انتظار حمایت مسولان

فدراسیون دوومیدانی کمی به من یاری نموده و تا الان تمریناتم را انجام داده ام اما بیشتر هزینه هایم با دامادمان است و هرچه دارم از اوست، تا الان هم تمام زندگی خود را پای من گذاشته حتی خانه ندارد چون همه چیز را پای من گذاشته است. از طرفی اسپانسر هم ندارم و از مسئولان می خواهم که یاریم نمایند. باید از نظر تغذیه و شرایط تمرینی شرایط خوبی داشته باشم تا با اطمینان بگویم که توانایی رکوردشکنی را دارم. من هم مثل همه ورزشکاران آرزوی رسیدن به المپیک را دارم و اگر مسئولان به من یاری نمایند 100 درصد به آن می رسم چون در تمریناتم رکورد 56.20 را هم ثبت نموده ام.