دشواری رسیدن به قله های غزل قرن هفت و هشت، بررسیاینکه دلتنگ توام - اردکان خبر

به گزارش گروه فرهنگی خبرنگاران، آلبوم اینکه دلتنگ تو ام… چندی پیش با صدای سالار عقیلی منتشر شد که اشعارش را مهدی مظاهری سروده و مطلبی از عبدالجبار کاکایی در نقد و آنالیز این آلبوم و اشعارش منتشر کردیم. اینک احمد پوری، نویسنده و مترجم شعر یادداشتی در آنالیز این آلبوم نوشته که برای انتشار در اختیار مهر قرار گرفته است.

مشروح متن این یادداشت با عنوان رویای ماه در چاه در ادامه می آید:

سی دی را می گذاری در دستگاه پخش. کاری جدید با صدای سالار عقیلی.

صدای دلنشین ویولون دستت را می گیرد و تو را در سبزه زاری مه آلود سپیده دمان رها می کند. نغمه غم انگیز و سخت گیرایی است. خواننده با همان غمی که تو را نیز در بر گرفته می خواند

این که دلتنگ توام اقرار می خواهد مگر؟

این که از من دلخوری انکار می خواهد مگر؟

.....

عقل اگر غیرت کند، یک بار عاشق می شوی

اشتباه ناگهان تکرار می خواهد مگر؟

ویلن در پاسخ به شاعر حیران است فقط آرام و با نرمایی دلنشین با او همداستان می گردد.

با زبان بی زبانی بار ها گفتی برو...

من که دارم می روم اصرار می خواهد مگر؟

چه دلنشین است این شعر. به شتاب سراغ نام شاعر می روم .مهدی مظاهری. و شعر را در جلد سی دی یک بار دیگر می خوانم. غزلی ناب، ساده، صمیمی و بسیار موثر.

غزل سرودن در این دوره که شعر رها از اوزان عروضی دیری است راه درازی پیموده و در جاهایی قله هایی ساخته سترگ و پابرجا، کار پرخطری است.

شاعران قرن هفت و هشت قله های غول پیکری شعری ساختند که تجربه ای دیگر و ساختن قله هایی رفیع تر از آن ناممکن می کند. مگر می گردد غزلی در چهارچوب مضامین آن روزها سرود و گامی فراختر از آن ها برداشت؟ عراقی، سعدی، حافظ مگر ناگفته ای گذاشتند که آن را بگویی و در کنارشان قرار بگیری. غزل امروز فقط باید قالب آشنای آن را داشته باشد که مضامین روز همسو با سنجه های زیباشناسانه حاضر آن را پر کند تا توجهی جلب کند و گرنه چراغی خواهد بود کم سو میان گوی های آتشین بزرگان گذشته که هیچ نگاهی به آن نمی افتد.

مهدی مظاهری از زبان زنده امروز با قالب زیبای غزل عاشقانه هایی ساخته که در همان نگاه نخست تازگی و طراوت خود را به رخ می کشد.

من از گذشت نگاهت به عشق می دیدم

که عشق های تو با یک نگاه می گذرد

و یا

وقتی مدام چشم تو از دست من تر است

این جا جدا شویم برای تو بهتر است.

معمولا ترانه ها زمانی که ردای موسیقی بر دوششان است زیبا جلوه می نمایند و در آمیزه با آن است که زیر لب زمزمه می شوند. اما غزل های عاشقانه این آلبوم هم در هم نشینی با نوایی که برایش ساخته شده و هم به صورت غزلی فارغ از موسیقی دلنشین هستند و لذت بخش.

ترانه اول که اندوه زیبایی در جانت کاشته ناگهان جای خود را به ترانه ای می دهد که در جانت زمزه می کند: اندوه را به سویی بنه زمان شادی است و پایکوبی.

سازهای کوبه ای ریتم پایکوبیی را شروع می نمایند:

زلف را شانه مزن شانه به پایکوبی آمده است

من که هیچ آینه خانه به پایکوبی آمده است.

سازهای زهی با رنگ و بوی پایکوبی ایرانی اوج می گیرد:

باز در سینه کسی سر به قفس می کوبد

به گمانم دل دیوانه به پایکوبی آمده است

و ترجیع بند زلف را شانه مزن... است که هم چنان می چرخد و می چرخاند.

دست از پایکوبی می شویی و صدای زیبای سالار عقیلی پس از یک شروع زیبای پیانومی خواند

سپید می گذرد یا سیاه می گذرد

دو پلک تو برایم دوماه میگذرد

شبی که چشم ترا بوسه می زدم، گفتم

که چشم های تو از این گناه می گذرد

......

بگو در آن طرف میله های این زندان

سپید می گذرد یا سیاه می گذرد.

و بعد ترانه های دیگر. هرکدام دنیای زیبایی هستند که دل هوس می کند یک بار دیگر گوش دهد آن را.

کم تر آلبومی سراغ دارم که در آن آهنگساز ، شاعر و خواننده چنین همدلی نمایند. گویی هرسه در یک لحظه و در توفان یک حس به نغمه درآمده اند.

نسیم شاملو به روشنی نشان می دهد که درک ژرف او از موسیقی امروز دنیا و آشنایی بسیار قابل توجه او با موسیقی ایرانی از یک سو و استعداد و نازک خیالی اش از سوی دیگر آثاری را در این آلبوم ارابه نموده است که ناگزیر می کند تورا که بارها و بارها آن را گوش دهی.

سه ترانه آخری این آلبوم هم توسط پیمان خازنی تنظیم شده که می توان از حس آمیزی آن ها به ظرافت کار او پی برد.

احترام و دستمریزاد به عزیزانی که با این اثر از تلخی این روزها خاکستری کاسته اند.