سفرنامه دورود: صفرنامه - اردکان خبر

داستان من مربوط به سفر خودم نیست، ولی تو داستانم یه نفر به سفر رفت . یه سفر دور و دراز…

کلاس دوم دبستان بودم. یه پنجشنبه بارونی آذرماه داشتم از مدرسه برمی گشتم خونه. اون موقع ها پنجشنبه تعطیل نبود. زنگ آخر وقتی معلم داشت مشقای دیشب بچه ها رو امضا می زد، خیره شده بودم به پنجره خیس کلاس.

هر چند دقیقه یه بار آسمون برق شدیدی می زد. از اون نورا که منتظری بعدش صدای بلندی بشنوی. اصلا حواسم به معلم و حرف هاش نبود. تو اون سروصدای بچه ها حال من درست عین این فیلما بود که دوربین زوم می شه رو نقش اول فیلم که رفته تو فکر و صدای اطرافش کم وکمتر می شه تا اینکه دیگه صدایی نمی شنوه.

نمی دونم به چی فکر می کردم؟ شاید داشتم به این فکر می کردم خوش به حال امیر الان تو خونه س داره تلویزیون می بینه و مدرسه نمی ره.

شاید به برگشتن پدرم از سر کار فکر می کردم. آخه چند روز پیش از سرخس با موبایل یکی از دوستاش زنگ زده بود خونه همسایه بغلیمون و گفته بود احتمالا آخر این هفته بیاد مرخصی. روزایی که بابا می خواست بیاد خونه از برترین روزای زندگی بود.

مدام بین من و امیر دعوا بود که من زودتر در خونه رو براش باز کنم یا اون؟ شاید داشتم به این فکر می کردم نکنه من برگردم خونه ببینم بابا اومده و امیر در رو براش باز نموده…

اون موقعا جفتمون متوجه نبودیم سر چی اصن داریم رقابت می کنیم؟ این روزا بهتر می فهمم چرا انقدر برامون مهم بود کی اول در رو باز کنه . یک دقیقه زودتر تماشا کسی که منتظرشی انقدر مهمه که حاضری براش کل مسیر مدرسه تا خونه رو زیر بارون بدویی.

حداقل از چیزایی که معلممون داشت می گفت مهم تره؛ چون جای گوش دادن به درس و حرفای معلم، من داشتم به باز کردن در خونه واسه بابام و روبه رو شدن با اون لبخندی که منتظرش بودم فکر می کردم.

بازم بگم؟ انقدری مهم بود که الان جای اینکه بشینم واسه امتحان مهم دانشگاهم درس بخونم، دارم اینو می نویسم.

نکنه دیر بشه و این خاطره یادم بره. نکنه این خاطره که یهو یادش افتادم از فکرم رد شه و من ثبتش ننموده باشم؟ جهنم. این درس رو ترم بعد هم می شه برداشت، ولی این خاطره رو ترم بعد یادم نمیاد.

خلاصه که عالمی داشتم با خودم. انقدر ابرای تیره آسمون شهرو پر نموده بودن که کلاس تاریک شده بود.

یهو یکی ازون ور کلاس داد زد: پنجره رو ببند خیس شدم. نبست.

خانم اجازه! پوریا رضایی پنجره رو باز نموده دفتر مشق ما خیس شد.

با یه بغض و کینه ای گفت. تو چشماش می شد خوند که منتظره خانم معلم بیاد و پوریا رضایی رو تنبیه کنه. با تنبیه پوریا دفترش مث قبل خشک نمی شد، اما دلش خنک می شد. وسط این بل بشو بود که اون بوی خوب بارون کلاس رو پر کرد…

همزمان با عطر بارون، یه هوای خیلی تازه هم وارد کلاس شد. پیش خودم گفتم: به به! اخیششش…چه هوایی.

از فکر بیرون اومده بودم. تندتند نفس می کشیدم. دم…بازدم…دم…دوباره بازدم…عمیق و سریع.

انگار می خواستم کل اون هوا و عطر واسه خودم باشه. نمی خواستم جا بمونم بقیه تمومش کنن. مث اون موقعا که مادرمون یه کاسه کشمش واسه من و امیر می ذاشت. تندتند می خوردیم. مبادا اون نفر مقابل بیشتر از من بخوره.

همینجوری که داشتم نفس می کشیدم و هوای سرد به گونه های قرمزم می خورد که از گرمای ساختگی بخاری سرخ شده بود، خانم معلم به سمت پنجره رفت. با تمام وجود دعا می کردم که نکنه خانم بخواد پنجره رو ببنده. نکنه باز مجبور شم این هوای لعنتی و سنگین و تاریک کلاس رو نفس بکشم. خیلی سفت می خواستم دعا کنم. نمی دونستم باید چی بگم.

دیدم خانم معلم پای پنجره خشکش زده…قیافش شبیه چند دقیقه پیش خودم شده. رفته تو فکر. حرف های ما رو نمی شنوه. حواسش نیست که دفتر و کتاب های بچه ها داره خیس می شه.

یعنی به چی داره فکر میکنه؟ لابد به چیزی که از دفتر مشق بچه ها مهم تره. شاید داره به خواهرش فکر می کنه که مجبور نیست مثل اون مدرسه باشه و الان داره تو خونه استراحت می کنه . نکنه اونم نگران که زودتر برسه خونه و در خونه رو برای باباش وا کنه…اما باباش که فوت شده. تازه شم اگه زنده بود، مجبور نبود نگران باشه.

بابای خانم معلم کارمند بانک بوده. هر روز ساعت دو ظهر میومد خونه پیش بچه هاش. مث بابای من نبود که کارگر باشه و توی ماه فقط چهار روز خونه باشه و بعد هزاروپونصد کیلومتر طی کنه تا برگرده سر کارش.

مادرم می گفت: درس بخون تا مث بابات کارگر نشی مجبور شی بری جای دوری کار کنی و از خانواده ات دور باشی. لعنت به کارگری که بدترین شغل جهانس. اینا رو موقعی که بابام می خواس بره سر کار می گفت .

قبل تر گفتم که روزایی که بابا می خواست از سرکار برگرده خونه برترین روزای عمرمون بود، اما امان از روزی که با مرخصی تموم شده بود و باید برمی گشت سرکار.

چقدر بد بودم. اون روزا امیر تکیه می داد به دیوار و زل می زد به بابا که داشت چمدونش را می بست و آروم اشک می ریخت. من جلوی بقیه گریه نمی کردم. نمی دونم چرا همه اشکامو می ذاشتم شب وقتی همه خواب بودن سرمو زیر پتو می بردم و مدام گریه می کردم. صبحش نمی دونستم کی خوابم برده.

بابا بهم این روش رو نشون داده بود می گفت: داداشت گناه داره. بچه است. عیب نداره بذار گریه کنه، ولی تو مرد خونه ای ناسلامتی باید جای من باشی تو خونه. مرد که گریه نمی کنه.

بابا توجه نمی کرد که من همه ش هشت سالمه و با امیر هم فقط سه سال اختلاف سنی دارم. بعد مدتی دیگه خودمم یادم رفته بود که من چقدر بچه ام اونجایی به خودم اومدم که دیدم دغدغه های من با دغدغه های هم سن وسالام چقدر فرق داره…

بهم می گفتن: تو احمقی. مریضی. مثل ما فکر نمی کنی…

سعی کردم جبران کنم این اختلاف رو. می رفتم باهاشون تو کوچه گل کوچیک بازی می کردم، هم صحبتشون می شدم… اما فایده نداشت. اون شکافی که بابا تو فکر من کاشته بود و بهم تلقین نموده بود که دیگه بچه نیستم الان دیگه خیلی وسیع شده…چند سالی هست که فکر جبرانش نیستم. هنوزم مثل هم سن و سالام فکر نمی کنم. هنوزم مسخرم می کنن.

صبحش مادرم می نشست لباساشو می شست و اتو می کرد. چند تا سیب زمینی و تخم مرغ آب پز می کرد واسه ناهار فردای بابا که توی قطار بخوره و گشنه نمونه.

مادرم همواره جلوی همسایه ها می گفت: غذاهای بین راهی آشغالن. همه شون کثیفن و آدم مسموم می شه بخوره، ولی سیب زمینی آب پز خیلی خوبه. هم سبکه هم راحت می شه با خودت ببری، هم سالمه و مسموم نمی شه آدم. واسه همین من همواره شوهرم که می ره سرکار براش می ذارم تو راه بخوره.

یه بار که داشت اینو واسه همسایه مون می گفت، امیر پرید تو حرفش و گفت: دروغ نگو مامان! خاله مینا مامانم دروغ می گه. بابا غذای قطار رو نمی خوره، چون گرونه و سیب زمینی ارزون.

مادرم یه لبخند تلخی زد و با خنده گفت: چرا دروغ می گی بچه؟ این فضول بازی رو کی بهت نشون داده؟

بعد که همسایه رفت، مادرم اصلا اون زن مهربون نبود . تا مدت ها اون خنده رو روی لبش نمی دیدیم. امیر رو گرفت زیر باد کتک همزمان که گر می کشید و از حرص لباشو گاز می گرفت، فحش می داد که بار آخرت باشه از این غلط های اضافه می کنی جلوی مردم، اینا رو کی به تو گفته.

امیر دیگه هیچوقت حرف های خانواده رو پیش بقیه نگفت. شاید درد سیلی و کتک های اون روز باعثش شده بود نمی دونم…با همه سگ وگربه بازیامون با امیر و دعواهامون با هم، اصلا دلم نمی خواست مادرم کتکش بزنه، اونم وقتی بابا نبود…

بدیش این بود تا بخواد ماه بعد بشه و بابا بیاد و امیر بخواد برای بابا چغلی کنه، یادش رفته…تلفن هم نداشتیم که فوری زنگ بزنه بگه به بابا میگم کتکم زدی…این بود که فرمانروای خونه مادرم بود. وقتی هم میومد، نمی تونستیم چیزی بهش بگیم چون می دونستیم وقتی بابا بره، باز ما تنها می مونیم توی خونه با مامان.

بالاخره خانم معلم از فکر بیرون اومد. اومد جلوی کلاس و قشنگ ترین جمله اون روز رو گفت: هرکی ساکت تر باشه، می فرستمش زودتر بره خونه.

یهو اون کلاس شلوغ پلوغ خفه شد. انگار که وسط یه فیلم اکشن، دکمه میوت رو زده باشی. خیلی ها اونجا از من ساکت تر نشسته بودن. رقیبای سختی داشتم. استرس داشتم. دیگه نمی تونستم از هوای خوب پنجره لذت ببرم. نمی تونستم برم تو عالم خودم و عمیق فکر کنم.

راستش من شاگرد زرنگ کلاس و مدرسه بودم. همه نمره هام بیست بود. چند نفر دیگه هم بودن که همه نمره هاشون مثل من بیست بود، ولی همه منو به عنوان نفر اول مدرسه قبول داشتن. هرچقدر برخیا سعی می کردن جلوی معلم ها و دوستام خرابم کنن، محبوب تر می شدم.

خانم معلم بازم به من می گفت: برو از دفتر ماژیک بگیر. بازم به من می گفت برگه امتحان بچه ها رو صحیح کنم. یه بار وقتی دید به خودم هجده دادم، تعجب کرد. فکر کرد نمره واقعیم کمتر می شه و من به خودم هجده دادم. بعد که صحیح کرد و دید واقعا هجده می شم، بهم بیست داد.

فک کنم قاعده زندگی اینجوری باشه، هرچقدر بیشتر سعی کنی یکی رو تخریب کنی و ازش بد بگی، طرف هی محبوب تر و پیروز تر و قوی تر می شه.

شایدم کار رو از راه درستش طی می کردم. آخه از یه آقایی توی تلوزیون شنیده بودم اگه یه کاری رو از راه درستش انجام بدید و واسه رسیدن به مقصد به مقدار کافی کوشش کنید، انگار توی یه محفظه محکم دارید حمل می شید و حفاظ محکمی اطرافتون رو گرفته. جوری که اگه کل جهان هم بهتون سنگ پرتاب کنن، نمی تونن از مسیر منحرفتون کنن و بهتون آسیب بزنن.

یاراحمدی تو می تونی بری خونه

وای که نمی دونید چه ذوقی وجودمو گرفته بود. هیچ جمله ای نمی تونست اون لحظه انقدر راحتم کنه. خلاص شدم. فوری دفترمو گذاشتم تو کیفم. خانم خداحافظ.

سفر من تازه آغاز شده…بدوبدو از پله ها پایین اومدم. کف سالن می دویدم و بعد سر می خوردم. ماها که اسکیت نداشتیم، اینجوری دل خودمونو خوش می کردیم. رسیدم به در سالن. حیاط مدرسه پر آب شده بود.

خنده رو لبام ماسید. حالا چطوری باید برم خونه؟ کفشام که خیلی مناسب این هوا نیستن. چتر هم ندارم. یه بار به بابام گفته بودم برام چتر بخر. بهم گفت: چتر مال سوسول موسولاست. تو مردی شدی واسه خودت.

بابا خوب می دونست که من چقدر از سوسول بودن بدم میاد. واسه همین هرکاری رو که نباید انجام می دادم می گفت: این مال سوسولاست.

منم فکر می کردم ازم تعریف نموده و گفتم: پس ولش کن. چتر نمی خوام. اما اون لحظه شدیدا دلم می خواست سوسول باشم. سوسولا چتر داشتن. همون چیزی که اونجا بدجور بهش احتیاج داشتم.

بارون شدید و حیاط پرِ آب رو نگاه می کردم که یهویی یادم افتاد که الان بابا می رسه. یه صدایی تو فکرم گفت: کدومش مهم تره؟ اینکه خیس بشی یا اینکه در خونه رو یه دقیقه زودتر واسه اونی که دوسش داری وا کنی؟

دویدم. هر قدم که به زمین می کوبیدم، آب می پاشید به لباسم. برخی جاها عمیق تر بود و کفشم کامل توی آب می رفت. به خودم دلداری می دادم که عیب نداره. کفشو می شه گذاشت پشت بخاری خشک کرد. عوضش یه دقیقه زودتر در خونه رو واسه اونی که دوسش داری وا می کنی…

وسطای راه هم شدت بارون داره بیشتر و بیشتر می شه. هوا تاریک تر شده. ابرای سیاه رفتن رفیقاشونم آوردن واسه دشمنی با من.

من قدم هامو محکم تر برمی دارم. این یعنی راه درستو دارم می رم. ابرها نمی تونن سرعت منو کم کنن. رسیدم خونه. موش آب کشیده ام. بابا نیست. شادمان شدم. این یعنی دیر نرسیدم. هنوز فرصت دارم در رو واسش یه دقیقه زودتر از امیر باز کنم.

ولی صبر کن یه لحظه…مامان چرا داره گریه می کنه؟…سفر بابا تموم شد؟